পবিয়াপম
পবীয়া (Assamese) [ Roman: po.bi.ya]
Contributed by: Probodh Borah (প্ৰবোধ বৰা) on 2010-09-02
1. (Verbal Adj.) having long shaft between joints (in a tree or plant). পাব থকা অৰ্থাত্ গাঁঠিৰ মাজত দীঘলীয়া অংশ একোটা থকা।