Proverbs containing the word "কে"

কালৰো কাল বিপৰীত (বা বিষম) কাল, হৰিণাই চেলেকে বাঘৰ গাল |

শালকে শিঙিয়ে হাঁহে; তয়ো এসাজী, ময়ো এসাজী, ভালেতো গৰাকী নাহে ৷

ওলোৱা কেঁচু গাঁতত নোসোমায় ৷

তিলকে তাল কৰা

আদাক দেখি উঠিল গা, কেতুঁৰিয়ে বোলে মোকো খা |
অথবা,
আক দেখি, তাক দেখি; কুকুৰে পালে একাদশী |

কেঁচুৱাই কান্দিলেই কল নাপায়৷

উদৰ সাত পুৰুষ গ’ল কেঁচা মাছ খাওঁতেই

দুদিনৰ কাৰণে তোৰ বেহা, কিহলৈ ইমান তিতা-কেহা ?

‌`ক`ৰ চুক চিনি নোপোৱা / `ক`ৰ চুক কেইটা তাকে নজনা

জালকে জকাই বোলা

কেচুঁ খান্দোতে সাপ ওলোৱা

পৈয়েকে বুলিলে কাজী, মন ভাল লাগিছে আজি৷

কেৰ্কেটুৱাৰ বাহ পাতেই ভেটি

ছাঁটোকে বাঘটো যেন দেখা

ছাগলে নাখায় কি পাগলে নবকে কি

মাজ-মূৰত নাই চুলি, পৈয়েকে মাতে ৰূপহী বুলি ৷

তিনিশ ষাঠি জোপা ৰুবা কল, মাহেকে পষেকে চিকুণাবা তল; পাত, পচলা লাভত খাবা, লঙ্কাৰ বণিজ ঘৰতে পাবা ৷ আঠিয়াত গোবৰ, মনোহৰত জাবৰ; পুৰাত ছাই, মালভোগত খাই ৷

কিনা হাঁহৰ ঠোঁটলৈকে মঙহ

নেচাই ডেলে গালৈকে ঘাটি

শ ঘাপেৰে হয় নাঙল আৰু একে ঘাপে হয় খৰি।

ভুকুতে কল নপকে

অশনি সংকেত কঢ়িয়াই আন ৷

হুলকেই ফুল বুলি খোপাত গোঁজা ৷

গাখীৰৰ নামত পানীকে খাবা, দোলাৰ নামত সিকিয়াতে যাবা ৷

চিনাকি বামুণক লগুণ কেলৈ ৷

আপোনাৰ মন যেনে, সকলোকে দেখে তেনে ৷

কেৰ্কেটুৱাই তামোল খায়, নেউলক বান্ধি কিলায় ৷

দেখি শিকে, ঠেকি শিকে

নেকান্দালৈকে মাকেও কেচুৱাক গাখীৰ নিদিয়ে ৷

বৰাৰ ঘৰত তৰাৰ গাঁঠি বৰানো থাকিব কেই ৰাতি

বামুণে-শগুণে বিচাৰে মৰা, গণকে বিচাৰে নৰিয়া পৰা ৷

কেও মৰে ছালে-হাঁড়ে, কেও মৰে মঙহ ভাৰে |

কেঁচুৱাই কান্দিলেহে কল পায়।

কেৰেলাতকৈ গুটি দীঘল হোৱা

বুঢ়াৰ কথা নুশুন ডেকা, টানত পৰি কিয় কেঁকা?

যাতে পাৱ শাক-সিন্দুৰ, তাকে পাত ভোকোৰা এন্দুৰ |

ৰৌটোকে ঢৌটো কৰা

একে কাঠি কাঁড়ে সাতোটা সিংহক মাৰিলো লোকক নকলো লাজে, ছমাহ খাপ দি নিগনি এটা মাৰিলে তাতে ধনঞ্জয় ঢোল বাজে ৷

একেটা চোঙত দুটা বাঘ নাথাকে ৷

চাহৰ চেঁচা, মাছৰ কেঁচা

খাহীৰ তেল বাঢ়ে মানে গিৰিহঁতলৈকে আয়

এবাৰ সাপে খালে লেজুলৈকো (বা কেঁচুলৈকো) ভয় ৷

খঁকুৱাৰ পাত কাটোঁতেই গ’ল; নিখঁকুৱাই মাটিতে খালে৷ অথবা, খঁকুৱাই থাকে চাই, নিখঁকুৱাই মাটিতে খায় ৷

মোল্লাৰ দৌৰ মচজিদলৈকে ।

সাগৰত আছিল পঞ্চ জলাশঙ্খ, নেগুৰীয়া শামুকে ক’লে ময়ো তাৰে বংশ

শালকে মিৰিকাই হাঁহে

জলত জন্ম, স্থলত বাস মাকে চুলে হয় নাশ৷

চাপৰি যোৱাকে কুঁজা বোলে

বিশ্বাসে মিলয় হৰি, তৰ্কে বহু দূৰ৷

যেতিয়ালৈকে শ্বাস, তেতেইয়ালৈকে আশ ৷

নাই বুলিলেও হাতীৰ শুৰত সাত কলহ পানী থাকে ।

গুত কোব মাৰিলে গালৈকে ছিটিকে ৷

ৰক্ষকেই ভক্ষক হোৱা ৷

বাঘে-ছাগে একে ঘাটতে পানী খোৱা

গাত নাই ছাল বাকলি, মদ খাই তিন টেকেলি

ধান পকে মানে টুনিৰ মৰণ

মাক জুটুলি পুতুলি পুতেক চোকা টেকেলা৷

হাতীৰ দাঁত দেখুৱাবলৈ কিছুমান থাকে আৰু চোবাবলৈ আন কিছুমান থাকে ৷

মাটিত কোবালে নাচে তাকে বোলে বান্দৰ৷ গলত ধৰি খাই চুমা তাকে বোলে সাদৰ৷৷

আহু চাবা গধূলি, শালি চাবা পুৱা, জাকৈ বাওঁতে ছোৱালী চাবা কোন কেনেকুৱা।

শাকে শোকোতাই ভক্ষণ, সু পুৰুষৰ লক্ষণ

গড়গঞা মিতিৰৰ ভাও- মুখে বোলে থাক থাক, ভৰিৰে হেঁচোকে নাও৷

ভোকেই ভাতৰ আঞ্জা